هفت قطعه از چشمان تو

قطعه ی یک

تاب می آورم

و پروانه وار

می چرخم

بی سرگیجه

منتظر نمی مانم تا سکوت و سکون

قطعه ی دوم

واژه هایم از آب نمی گذرند

وقتی در چشمان تو می نشینند

واژه هایم بی زنگار و بی انتظارناب می شوند

در گذر از تو به توی مژگانت

قطعه ی سه

تمام ِ پونه ی یادم

میان ِ شیار های انگشتت

نمی دانم

ردای شاعری به تن کنم

یا لباده ی پیشه وری

شاید دو تن پوش مرا

جای دهد

گوشه ی وسعت دستانت

قطعه چهار

چه دهشتناک است

سکوت ِ باران

انگاه که سیل ِ مژگانش

در هم می کوبد

ویرانه ی دل را

قطعه ی پنج

نبض ِ سردم را گرم می کنی

وقتی پنجه در پنجه ام می افکنی

دیوانه وار در چشمانت می نشینم

وقتی انتهای جاده ی تدریج را

بر لبه ی میعاد گاه

با تو به نظاره می نشینم

قطعه ی شش

از گرمای نفست

بر پاهای سردم نمی گویم

از چشمان ِ عاشقت می گویم

که الوان پاییز را می رباید

و در شکوفه می نشاند

رویاهایم را با تو می سازم

در پرواز باد بادک های

دخترکان گیسو بافته

قطعه ی هفت

گاه

با خیالت در کوچه های خاطرات پرسه می زنم

شاید پنجره ات را گشوده باشی

.

.

.

.

.